సౌందర్య

సౌందర్య

- విరించిప్రియ

రోజులాగా మా నాన్నగారు ఆఫీసు నుంచి రాగానే స్నానం చేసి దేవుడి గదిలోకి వెళ్ళి దణ్ణం పెట్టుకున్నారు. మేపిల్లలం ఏం మాట్లాడాలన్నా ఆఅయన మంచి మూడ్ కోసం ఎదురు చూస్తూంటాం. మా నాన్నగారి మూడ్ ఆరోజు బాగానే ఉందని ఆయన చిరునవ్వుతో మమ్మల్ని చూస్తూ పూజాగదిలోకి వెళ్ళినప్పుడే మా కర్థం అయి పోయింది. కానీ మాకు అర్థం కాని విషయం బాబా ఫోటోదగ్గర ఉన్న ఎన్ వలోప్ లో ఏముందో అని. మామూలుగాయితే నాన్నగారు జీతం డబ్బులు ఇంక్రిమెంట్లు బాబా ఫోటో దగ్గర పెడ్తూంటారు. కానీ అవి నెలాఖరు రోజులు కూడా కావు. ఆరోజు జూన్ 15 స్కూళ్ళు మొదలయ్యి రెండు రొజులే అయ్యింది. అది ఏమిటో దేవుడి గది దగ్గర వరుసగా నిలుచొని ఉన్న మా నలుగురికి ఒక పజిల్ లాగా ఉంది. మా అందరికి తెలుసు మా నాన్నగారు ఏ విషయమూ డైరెక్టుగా మా తో చర్చించరు. బహుశా 20 ఏళ్ళుగా ఆ పోలీసు ఉద్యోగంలో ఉండబట్టేనేమో ఆయన ఎప్పుడూ చాలా గంభీరంగా ఉంటారు. కొత్త వాళ్ళకయితే, మరీ ప లకరించాలంటేనే బెదురు పుడ్తుంది. కాని మేమంటే ఆయనకి చాలా ప్రేమ.ఇక భోజనాలకి కూర్చున్నాము. మా నాన్న గారు నన్ను పిలిచి ఆ కవరు తీసుకొచ్చి అందులో ఏముందో చదవమన్నారు.మా అన్నయ్యలిద్దరూ,మాచెల్లెలూ ఆ అవకాశము వాళ్ళకి రానందుకు నన్ను కొరకొర చూస్తున్నారు. నేను ఒక్క గెంతుఫేసి పరిగెత్తుకెళ్ళి ఆ కవరు తెచ్చి ఒపెన్ చేసి చదవడం మొదలు పె ట్టాను. అవి మా నాన్నగరి ట్రా న్స్ఫర్ ఆర్డర్స్. నాన్నగారికి డెప్యూటీ సూపరింటెండెంట్ గా ప్రమోషన్ తో పాటు, హైదరాబాదుకు ట్రా న్స్ఫర్ చేసినట్లుగా అందులో ఉంది. మా అందరికి చాల సంతోషం వేసింది, మేము మళ్ళీ వెనక్కి హైదరబాదు వెళ్తున్నందుకు. మా నాన్నగారు నన్ను దగ్గరికి తిసుకొని " మా వరమ్మ ఏది చదివినా వేదంలా ఉంటుంది" అనగానే మా పెద్దన్నయ్య "ఆ ఇంగ్లీషు కూడా వేదంలా చదివితే నే, వినటానికి కష్టం" అని ఊడుకుమోతుగా అన్నాడు. అందరికన్న మా అమ్మకు చాలా సంతోషంగా ఉంది, ఈ ఊళ్ళో అన్నయ్యల చదువు సరిగా సాగట్లేదని, చుట్టాల బెడద ఎక్కువయిందని ఆమె బాధ. హైదరాబాదులో అయితే బాగుంటుందని ఆమె ఆభిప్రాయం.కాని మా సంతోషము ఎక్కువసేపు నిలవలేదు. మేము హైదరాబాదు వెళ్ళటంలేదని నాన్నగారు ఒక 6 మంత్స్ డెప్యుటేషన్ మీద ఒక వరంగల్లు దగ్గర ఒక గ్రామానికి వెళ్ళాలని చెప్పి, హెడ్ కాణ్స్టేబులు కోటేశ్వర్ రావు వచ్చి చెప్పాడు. అది కూడా వెంటనే బయలుదేరాలని అన్నాడు. మా అందరికి నీరసం వచ్చింది. మా నాన్నగారి తత్వం మాకు తెలుసు ఎక్కడికి ట్రాన్స్Fఅర్ ఆయినా అందరం వెళ్ళాల్సిందే. మా పెద్దన్నయ్యను మాత్రం మా మామయ్య వాళ్ళ ఇంట్లో ఉంచి మేమందరం బయలుదేరాము. సామాను లారీలోకి ఎక్కించారు. మేమూ జీప్ ఎక్కాము. మేము ఆ ఊరు చేరేసరికి రాత్రి 11గంటలు అయ్యింది. జీప్ ఆగేసరికి నిద్రపోతున్న మేము లేచి చూచాము. అది ఒక పాత పోలీస్ స్టేషను, గేటు బయట ఒక సెంట్రి రైFఇల్ పట్టుకొని సెల్యూట్ చేసాడు.లోపల ఇంకా మూడు జీపులు ఉన్నాయి. మా నాన్నగారు దిగకముందే స్టేషను లోపలనుంచి బూట్లు టక టకలాడిస్తూ ఒక పదిమంది ఖాకీ దుస్తులు వేసుకున్న పోలీసు సిబ్బంది మా జీప్ దగ్గరకు వచ్చి సేల్యూట్ చేసారు. అందులో నలుగురు సబ్ ఇన్‌స్పెక్టర్లని ఆ గుడ్డి వెలుతురులో వారి డ్రెస్సుకున్న స్టార్స్‌ని పట్టి నేను గుర్తుపట్టాను. నలుగురూ వచ్చి నాన్నగారికి సెల్Yఊట్ పెట్టి పరిచయం చేసుకున్నారు. వాళ్ళ మాటల బట్టి వారి లో ఆ ఊరి ఇన్‌స్పెక్టరు కాకుండా ఆచుట్టూ ఉన్న మూడు గ్రామల ఇన్‌స్పెక్టరులు కూడా ఉన్నారు. మా నాన్నగారు మధ్యలో పొడుగ్గా, గంభీరంగా అచ్చం 'షోలే' సినిమాలో 'సంజీవ్‌కుమార్ లాగా ఉన్నారు. మా నాన్నగారితో సహా అందరూ స్టేషనులోకి వెళ్ళారు.ఇంతలో ఆ ఊరి సబిన్‌స్పెక్టరు రాజ్‌కుమార్ గారు మా అమ్మ దగ్గరికి వచ్చి పరిచయం చేసుకొని నమస్కారం పెట్టాడు. ఆయన జీపెక్కి డ్రైవరుకి ఎటుపోవాలో చెప్పాడు. డ్రైవరు జీపుని రివర్సు చేసి పోలిస్ స్టేషను ముందు సందులోకి తిప్పి ఆ వీధి చివర ఉన్న నాలుగో ఇంటి ముందు ఆపాడు. అది ఆఊళ్ళోఉన్న అన్ని ఇళ్ళల్లోకి బెస్ట్ అని, మెజిస్త్రేటు రెడ్డిగారి తల్లి ఒక్కరే ఒకపోర్షనులో ఉంటారు, మిగతాదంతా మనకిందనే ఉంటుందమ్మా అని అమ్మకు చెప్తున్నాడు ఆ ఎస్సై. సామాను రేపు వచ్చి ఆర్‌డర్లీలు సర్దుతారు, మీకేంకావాలన్న ఇదిగో ఈ నరసిమ్హం ఉంటాడు అని చెప్పి స్టేషను కెళ్తున్నా అని వెళ్ళిపోయాడు. మేము ఇంటి లోపలికి వెళ్ళాము. "ఏంటక్కా అక్కడ నాన్నగారేమో 'షోలే' లో 'సంజీవ్ కుమాఋ అయితే ఈ ఇల్లేంటే శంకరాభరణంలో శంకరసాస్త్రి ఇల్లులా ఉంది" అన్నది మా చెల్లెలు. దాని మాట నిజమేఅనిపించింది. పెద్ద వీధి గుమ్మం దాటి లోపలికి అడుగు పెట్టగానే ఖాళీ ప్రదేశం, చుట్టూ కొయ్య స్తంభాలు,ఆస్తంభాలు దాటితే నాలుగు వైపుల నాలుగు మొత్తలు. పైన పెంకు కప్పు, నాలుగువైపుల నుంచి వర్షం నీరు ఆ ఖాళీ ప్రదేశంలొ పడతాయి. ఇంతలో లోపలనుంచి ఇంటావిడ బYఅటకు వచ్చి పలుకరించింది. "మా అబ్బాయి చెప్పాడమ్మా డి.ఎస్పీ గా రు వస్తారని, మామూలుగా ఈ పల్లెటూళ్ళఓ ఎవరూ వచ్చి ఉండరంంఆ, ఏ ఆఫీసరు గారొచ్చిన పట్నంలోనే మకాం", అని ఆమె అంటుంటే మా నాన్న గారి పద్ధతి అందరిలాగా కాదు లేండి అని మేము మా మనస్సుల్లో అనుకున్నాము. మా భోజనాలు ఏర్పాటు ఆవిడే చేసింది ఆ రాత్రికి. పొద్దున్నే ఎస్సై రాజ్ కుమార్ గారిని పిలిచి మమ్మల్ని స్కూలులో జాయిను చేసే ఏర్పాటు చూడమన్నారు మా నాన్నగారు, దానికి ఆయన సిటీలో ఇంగ్లీషు మీడియం స్కూళ్ళూ ఉన్నాయండి, ఇక్కడైతే మరి గవర్న్మెంటు హైస్కూలుంది, అదీ తెలుగు మీడియం అదీ కాకుండా అది అంతగా ఏం బాగుండదు. పిల్లల్ని సిటీలోనే జాయిను చేయండి సార్ అని అన్నాడు ఆయన."మరేం ఫర్వాలేదు ప్రిన్స్‌పాల్ తో మాట్లాడి జాయిన్ చెయ్యండి" ఆని మా నాన్నగారు అనడంతో ఆయనతో పాటు అందరం నోరుమూసుకున్నాము. ఎప్పుడూ పల్లెటూరి స్కూల్లో చదవలేదు కనుకనో, లేక ఆ స్కూలు తీరే అంతేనేమో అంతా కొత్తగా ఉంది. నేను క్లాసు రూములోకి అడుగు పెట్టగానే ఒక్క క్షణం అనుమానం వచ్చింది అది తొమ్మిదవ తరగతేనా అని, ఎందుకంటే ముందు వరసలో కూర్చొని ఉన్న కొద్దిమంది పిల్లలు తప్ప మిగతా వాళ్ళంతా నాకంటే చాలా పెద్దగా ఉన్నారు. ఆడపిల్లలంతా ఓణీలు వేసుకున్నారు, మగపిల్లలంతా మీసాలతో, గడ్డాలతో ఎఋఋఅ రంగు, పచ్చ రంగు చొక్కాలతో ఏదో 'స్ట్రైకు ' చెయ్యడానికి అన్నట్టుగా రెడీ గా ఉన్నారు.లలిత అనే అమ్మాయితో స్నేహం అయ్యేసరికి అంత నిరుత్సాహంలో కూడా ఏదో కొత్త ఉత్సాహం పుట్టుకొచ్చింది. ఇక స్కూలులో సామాన్య శాస్త్రంలో బొగ్గు పులుసు వాయువు కన్నా, గణితంలో లంబకోణం కన్నా అర్థం కాని విషయం, ఆ బడిలో ఉన్న మగపిల్లలు వాళ్ళని మాస్టారులు చూసే పద్ధతి. ఒక్కక్కొరు క్లాసురూములోకి లేటుగా వచ్చేవారు. కొంతమంది ఒకటో, రెండో పుస్తకాలు తెస్తే చాలా మంది అసలు పుస్తకాలే లేకుండా వచ్చే వారు. మాస్టారులు ఏమీ అనే వారు కారు. ఆ రోజు ఆదివారం స్కూలుకు వెళ్ళనక్కరలేదు అని అనుకుంటే, పొద్దున్నే సుప్రభాతంలా ఎవరో రాగం తీస్తుంటే మెలుకవవచ్చింది. ఏమిటీ గొడవ అని లేచి బయటకు వచ్చి చూచాను. అది సుప్రభాతం కాదు, సంగీతం అంత కన్నా కాదు, అది ఒక అమ్మాయి రోదన. మా ఇంటికి రెండిళ్ళ అవతల ఒక Yఉవతి వాళ్ళ ఇంటి వసారాలో కూర్చుని నెత్తి కొట్టుకుంటూ ఏడుస్తోంది. మధ్య మధ్యలో ఏదో అంటోంది. అవి తిట్లో, శాపనార్థాలో, ఇంతకీ అవి ఎవరిని ఉద్దేశ్యించో కూడా నాకు అర్ధం కాలేదు. అంతలో ఆ ఇంట్లో నుంచి ఒక పెద్దావిడ బయటకొచ్చింది. ఆ అమ్మాయిని ఆపమన్నట్లుగా సైగ చేస్తోంది. ఉన్నట్టుండి మా ఇంటి వైపు చూపించి ఏదో చెప్పింది. ఆ ఆఅమ్మాయి ఒక క్షణం ఏడుపు ఆపి నా వైపు చూచి మళ్ళీ ఏమి జరగనట్లుగా యధావిధిగా తన ఏడుపు ప్రారభించింది. నేను ఇక అక్కడ ఉండటం బాగుండదని లోపలకి వచ్చేశాను. నేను లోపలకి వచ్చేసరికి, " ఆ! ఈ ఏడుపు గోల రోజూ ఉండేదే, ఆ సౌందర్యని మొగుడు వదిలేసిన దగ్గర్నుంచి ఇదే తంతు" అని మా ఇంటావిడ మా అమ్మ తో అంటోంది. నాకు అంతలో గుర్తుకొచ్చింది ఈ వేళ ఊరు చూపిస్తానంది లలిత. నేను తయారయ్యి బయటకు వచ్చేసరికి, లలిత నాకొసం ఎదురుచూస్తోంది. మా నాన్నగారు కుడా ఎక్కడికో బయలుదేరారు, జీప్ రోడ్డు మీదకి రాగానే అంతగా రోదిస్తున్న సౌందర్య, టక్కున ఏడుపు ఆపేసి లోపలకి వెళ్ళిపోయింది. నేను లలితా ముందుగా పోలీసు స్టేషను ముందు ఉన్న రాతి బురుజు దగ్గరకు వెళ్ళాము. ఆ బురుజు చాలా ఎత్తుగా ఉంది. ఒక పక్క అంతా కూలిపోతోంది. దాని మీదకెక్కితే ఊరంతా చూడొచ్చు అంటోంది లలిత. లోపలనుంచి ఎక్కడానికి మెట్లు ఉన్నాయి కాని తుప్పలు పెరిగి పైకి వెళ్ళటానికి వీలులేకుండా ఉంది. ఎవరో మేకల్ని కాసుకుండే పిల్లలు మాత్రం సునాయసంగా ఎక్కేస్తున్నారు ఆ మేకలతో పాటే. వెనుకటి రాజుల వైభవానికి ఆ తరువాత జరిగిన ఎన్నో దండయాత్రలకి , ఇప్పుడు ఆ పోలీసు స్టేషనులో, ఆ ఊరిలోనూ, జరుగుతున్నూ, ప్రతి విషయానికి మూగ సాక్షి లా నిలుచొని ఉన్నదా బురుజు. అదిగో ఆ పోలీసు స్టేషను, బడి, గుడి, కోమట్ల బజారు తప్ప ఇక ఆ ఊళ్ళో చెప్పుకోదగ్గ విశేషాలు ఏమీ లేవు. అక్కడ ఉన్న మనుష్యులు కూడా నా ఉద్దేశ్యంలో రెండే రకాలు. భూమి ఉన్న వాళ్ళు, భూమి లేని వాళ్ళు. కాకపోతే ఇంకో రకం ఎవరంటే జలగల్లాగా వడ్డీలతోనూ, తప్పుడు పద్దులతోను అమాయకులైన కూలివాళ్ళను పీల్చి పిప్పి చేసే వ్యాపారులు, దుకాణదారులు. ఎక్కడ చూచిన పేదరికం కొట్టొచ్చినట్లు కనబడుతోంది. ఇక వేసవి కాలంలో అయితే పంటలు ఉండవు కాబట్టి కూలి, నాలి చేసుకునే వారంతా పొట్ట చేత పట్టుకొని పట్నం వెళ్ళ వలసిందే. ఇవన్నీ నాకు అక్కడకు వచ్చిన పది రోజులలోనే అర్ధం అయిన విషయాలు. ఆ రోజు సాంఘిక శాస్త్రంలో, రష్యన్ విప్లవం గురించి, మా మాస్టారు, ఆయనకు నచ్చిన టాపిక్ అవడంతో ఎంతో ఉత్సాహంగా పాఠం చెప్పుకుపోతున్నాడు. ఆ రోజు క్లాసు రూమూ నిండుగా ఉంది. ఎన్నడూ చూడని మొహాలు కూడా ఆ రోజు కనబడుతున్నాయి. పాఠం జరుగుతున్నంత సేపు అబ్బాయిలు ప్రశ్నలు వేస్తూనేఉన్నారు. వాళ్ళకు లెనిన్ గురించి మార్క్స్ గురించి తెలిసినంతగా బహుశా, ఆ రష్యాలొ కూడా ఎవరికి తెలీదేమో అనిపించింది. వాళ్ళు అడిగిన ప్రశ్నలకి "మనం క్లాసు అయ్యినతరువాత మాట్లాడదామని" అనేసరికి, చాలా మంది ఆయన మీద గౌరవంతోనో లేక మాకు తెలుసులే అన్న ధీమాతోనో తెలియదు కాని ఊర్కున్నారు. ఆ ఊరు పరిస్థితికీ ఈ అబ్బాయిల్లో ఈ మార్క్సిజం మీద ఉన్న ఇంట్రెస్టుకూ ఉన్న సంబంధం సబబే అనిపించింది.మొదట రాజ్యాల కోసం తీరిక లేకుండా ఒకరితో ఒకరు పోట్లాడుకున్న రాజుల నిర్లక్ష్యానికి గురై, ఆ తరువాత వచ్చిన భూస్వామ్యుల దగ్గర వెట్టి చాకిరికి తలవంచి అన్యాయంగా బలి అయిపోయిన జీవితాలు వీళ్ళవి. నాకు దాశరధి గారి "చిల్లరదేవుళ్ళు" నవల జ్ఞాపకం వచ్చింది.మరి ఇప్పుడు భూస్వాములు లేరు,వెట్టిచాకిరి లేదు, కాని వీరి జీవితాలాలలో మటుకు ఏమాత్రం మార్పు వచ్చినట్లు కనబడదు. ఏదో మార్పు తఈసుకొనిరావలన్న తపనే వీరిచే అజ్ఞాతంగా పోరాటం సాగించేలా చేస్తోంది. ఎంతకాలం ఈ పోరాటం, దేశానికి ఉపయోగ పడవలసిన యువతీ, యువకుల భవిష్యత్తంతా ఈ తీరని వేదనతొ విప్లవ కాంక్షకు బలి అవ్వడం చాలా అన్యాయమనిపించింది. స్వార్థపరులైన కొద్దిమంది, రాజకీయ దురాలోచనలతో అటు ప్రభుత్వ వనరులను, ఇటు ఈ అమాయక ప్రజల భవిష్యత్తును తమ స్వప్రయోజనాలకు వాడుకోవడం వలన, ప్రజలకి ప్రభుత్వం మీద నమ్మకం నశించింది. దీని కారణంగా, ఎంతోమంది పోలీసు అధికారులు సదుద్దేశ్యంతో, నిజాయితిగా పనిచేసినా ఫలితాలు కనిపించడంలేదూ. ఈ ఆలోచనలతొ నాకు ఎప్పుడు నిద్రపట్టిందొ కూడా తెలీదు. పొద్దున్నే అమ్మ వచ్చి లేపడంతో "ఏమిటి ఈ రోజు సౌందర్య మేలుకొలుపు పాడలేదబ్బా అనుకుంటూనే స్కూలికి తయారయ్యి వెళ్ళాను.నేను స్కూలు నుంచి వచ్చేటప్పుడు చూశాను, సౌందర్య పోలీస్ స్టేషను నుంచి బయటకు రావడం వెంట వాళ్ళ అమ్మ కూడా ఉంది. "బాగా ఏడుస్తుందని పోలీసు వాళ్ళు బెదిరించటానికి తీసికేళ్ళి ఉంటారు" అని పక్కన ఉన్న లలిత అన్నది. నాకు మాత్రం అలా అనిపించలేదు, ఆమె ముఖం చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది. నేను ఇంటికి వచ్చేసరికి బయట నాన్నగారి ఆఫీసు రూములో ఏదో మీటింగ్ అవుతోంది. నలుగురు ఎస్సైలతో పాటు ఆరోజు కమాండెంటు గారు కూడా ఉన్నారు ఆయన సిటీలోనే ఉంటారు అప్పుడప్పుడు వస్తుంటారు. మేము లోపల భోజనం చేస్తున్నాము.ఉన్నట్టుండి సడన్‌గా నాన్నగారి గొంతు పెద్దదయ్యింది. "Don't you know even those bits of paper which you have left at the site of operation could make a big piece of eviedence, they would think we are fools" అని ఎస్సై రాజ్‌కుమార్‌గారితో అంటున్నారు. ఆ తరువాత చాలా సేపు ఏదో నడుస్తూనే ఉన్నది. ఆ రోజు నాన్నగారు క్యాంప్‌కెళ్తున్నారు, రెండు రోజులలో వస్తారని అని అమ్మ చెప్పింది. నేను లలితా వాళ్ళ ఇంటికి పాట ప్రాక్టీసు చేయడానికి కి వెళ్ళాను. మా తెలుగు టీచరు నన్ను లలితను గాంధీ జయంతి సంధర్భంగా ఒక పాట పాడమంది. మెఏము ఎంతో కష్టపడి గాంధీ గారి మీద ఒక పాట నేర్చుకొని మైకు దగ్గరకు వెళ్ళి పాడాము. ఇక, ఆ తరువాత ఇదే అవకాశం అనుకొని ఒకరి వెనకాల ఒకరు చాలా మంది అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు తమ గళం విప్పి తమ మనస్సుల్లోని ఆవేదనను పంచుకున్నారు. అందులో ఒక అబ్బాయి పాడిన పాట నేనెప్పట్కి మరచిపోలేను. " ఓ పాల బుగ్గల జీతగాడ పాలు తాగి ఎన్నాళ్ళయ్యిందో " అని అందులోని ఈ చరణం ఎంతటి రాతి గుండె కలవాడికైన కన్నీరు తెప్పిస్తుంది అనిపించింది.మేము వచ్చి అయిదు నెలలు కావస్తోంది. ఈ అయిదు నెలలఓ ఎన్నో విషయాలు తెలుసుకున్నాను. బడిలో నేర్చుకున్న చదువుకన్న ప్ర్సత్యక్షంగా ఆ ఊళ్ళో రోజూ జరిగే విషయాలే నాకు జీవితాఆంతాం గుర్తుండేలా ఎంతో విలువైన పాఠాలు నేర్పాయి. నాన్నగారు అన్న మాటలు నిజమే అనిపించింది. మేము ఇంగ్లీషు మీడియం కోసం అని సిటీకి వెళ్ళకుండా ఉండటం నాకు అంతగా బాధ అనిపించలేదు. ఇలా ఆలోచిస్తూ ఇంటికి చేరేసరికి, మా ఇంటి వసారాలో ఇంటావిడ, మా అమ్మా ఏదో మాట్లాడుకుంటూ కనిపించారు. సౌందర్య కనిపించుటలేదు, వాళ్ళ ఇంట్లో వాళ్ళకు కూడా ఏమీ తెలీదట అని అమ్మ నాతో అన్నది. నాకు చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది, నేను సౌందర్యని ఎప్పుడు చూశానా అని ఆలోచించాను. రెండు రోజుల క్రితం పోలిస్టేషను లోంచి జీప్ లో ఎక్కి ఎక్కడికో వెళ్ళడం చూశాను. అందులో ఎస్సై రాజ్‌కుమార్ కూడా ఉన్నారు. నాకు చాలా భయం వేసింది. అమ్మతో ఆ మాట చెప్దమా అనుకొని ప్రక్కనే ఉన్న ఇంటావిడని చూసి ఊరుకున్నాను. నేను బడికి వెళ్ళేటప్పుడూ, వచ్చేటప్పుడూ సౌందర్య ఇంటిముందు ఆగి చూశాను, ఆఇంట్లో వాళ్లు ఏమీ జరగనట్లు మామూలుగానే ఉన్నారు. మేము ఇంకో వారం రోజులలో హైదరబాదు వెళ్తున్నామని అమ్మ చెప్పింది. ఒక పక్క సంతోషంగా ఉన్నా, ఎందుకో ఆ ఊరు వదిలి వెళ్ళటం నాకు నచ్చలేదు. సమయానికి లలత కూడా ఊళ్ళో లేదు. వాళ్ళ అమ్మమ్మ గారింటికి వెళ్లింది. వాళ్ళింటికెళ్ళి, లలితకు ఉత్తరం వ్రాస్తాను అని వాళ్ళ అమ్మగారికి చెప్పి వచ్చాను. వచ్చేటప్పుడు కాసేపు ఆ బురుజు దగ్గర ఆగాను. అక్కడనుంచి పోలీస్టేషనుకేసి చూశాను. నాన్నగారు వచ్చిన అప్పటినుంచి చాలా మార్పు వచ్చింది. ఇప్పుడు సెంట్రి వేళ తప్పకుండా డ్యూటి చేస్తున్నాడు. అబ్దుల్ లోపల లాకప్‌లని శుభ్రంగా ఉంచుతున్నాడు. ఎస్సై రాజ్‌కుమార్ గారు కూడా ఇంకా ఉత్సాహంగా పనిచేస్తున్నారు. ఆ రావి చెట్టుమీద కాకులు కూడా అరవడం తగ్గించినాయి. దారిలో సౌందర్య ఇంటి ముందుకూడా ఒక నిముషం ఆగాను. చాలా నిశ్శబ్ధంగా ఉన్నది. ఇంతకు మునుపు లాగా సౌందర్య బయట వసారాలో కూర్చొని లేదు. ఇప్పుడు ఆ ఏడుపు కూడా వినపడదు. నాకు మాత్రం సౌందర్య ఎమైపోయిందొ అర్థం కాలేదు. ఆలోచనలు పరిపరివిధాల పోతున్నాయి, ఎమైనా ఇక చేసేదేముంది అనుకొని ఇల్లు చేరాను. సామాను లన్నీ లారిలోకి ఎక్కిస్తున్నారు. ఆ ఊరి వాళ్ళు చాలా మంది బయట గుమి గూడి ఉన్నారు. అందరితో చెప్పి మేము జీప్ ఎక్కాము. జీప్ పోలీస్టేషను ముందు ఆగింది. నాన్నగారికి వీడ్కోలు చెప్పడానికి మళ్ళీ ఆ నలుగురు ఎస్సైలు, కాన్స్టేబుల్స్ అంతా జీప్ దగ్గరికి వచ్చారు. నాన్నగారు అదంతా అయ్యి జీప్ ఎక్కేసరికి అరగట పట్టింది. మళ్లి ఆందరు వచ్చి అమ్మ దగ్గర కు డా సెలవు తీసుకున్నారు. జీప్ వరంగల్ హైదరాబాదు హైవేఎక్కింది. మేము హైదరబాదు వచ్చి అప్పటికి ఏడాది పైన అయ్యింది. లలితకి నాకూ మధ్యలో ఉత్తరాలు నడుస్తూ నే ఉన్నాయి. నేను జూనియర్ కాలేజీ లో జాయినయ్యాను. ఒక రోజు నేను కాలేజికని రెడీ అవుతున్నాను. ఇంతలో బయట హాలులో నాన్నగరు ఎవరితోనో మాట్లాడుతూ ఉండటం వినిపించింది. అది ఎస్పీ యాదగిరిరెడ్డి అంకుల్ గొంతు. అమ్మ కాఫీ కలిపితే ఇవ్వడానికి వెళ్ళాను. "ఏం అమ్మా కాలేజి ఎలా సాగుతోంది" అని అడిగారుఆయన్. "బాగానే ఉందండి No problem at all" అని లోపలకు వచ్చాను.ఇంతలో ఇంకా ఎవరివో కొత్త గొంతులు వినపడ్డాయి. ఎవరా అని నేనూ మా అమ్మా కర్టెన్ తొలగించి చూశాము. ఒక ఇద్దరు భార్యా భర్తలు ఒక చంటి పిల్ల వాడితో నాన్నగారి కాళ్ళకి దణ్ణం పెడ్తూ కనిపించారు. నేనూ అమ్మా ఇద్దరమూ ఆమెని గుర్తు పట్టాము. ఆమె ఎవరో కాదు సౌందర్య ! చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది! మా నాన్నగారు వారి గురించి Yఆదగిరి రెడ్డి అంకుల్ కు చెప్తున్నారు. "This girl was in total depression when this guy joined the group after their marriage. But we have to appreciate her cooperation, she helped us find him and later he agreed to convert himself into a police informer." ఇప్పుడు సి.బి.సి ఐడి లొ పని చేస్తున్నాడు. నేనూ అమ్మా స్థాణువుల్లాగా స్థబ్దతతో నిల్చుండిపోయాము. సౌందర్య బాబు నెత్తుకొని లోపలకు వచ్చి అమ్మకు కూడా దణ్ణం పెట్టింది. నేను నా ఆలోచనలకు ఆనకట్ట వేయలేకపోతున్నాను. అసలు ఇదంతా ఎప్పుడు జరిగింది,ఎలా జరిగింది? పిచ్చిదానిలాగా ఉండే ఈ సౌందర్య వెనకాల ఇంత కథ ఉండిందా ? అసలు అప్పటి సౌందర్యకు ఇప్పటి సౌందర్యకి పోలికే లేదు. ఇప్పుడు మనిషి చాలా బాగుంది. మాటలో మర్యాద, నాగరికత కనబడుతున్నాయి. బయట, నాన్నగారు ఎంతో ఉత్సాహంగా యాదగిరిరెడ్డికి అంతా చెప్తున్నారు. ఆయన కళ్ళల్లో ఒక జంట జీవితం బాగు చేయ కలిగానన్న సంతృప్తి కనబడుతోంది. మా నాన్నగారి కార్య దీక్షత, ఉద్యొగం పట్ల ఉన్న బాధ్యత నన్ను చాలా గర్వపడేటట్లు చేసింది. ఆ రోజు నేను పరిపరి విధాల ఆలోచించినందుకు మనస్సులొనే క్షమా పణలు చెప్పుకున్నాను. "వరమ్మా నీ ఫ్రెండ్స్ బయట్ వెయిట్ చేస్తున్నారమ్మా" అని మా నాన్నగరు పిలిచేసరికి నేను గబాగబా చెప్పులు వేసికొని బయటకు వెళ్ళాను. నా మనస్సు చాలా తేలికగా ఉందిప్పుడు. ఎన్నాళ్లనుంచో నా మీద ఉన్న భారం ఒక్కసారిగా తొలిగిపోయినట్లు అనిపించింది. వెంటనే లలితకు ఉత్తరం వ్రాయాలి అనుకొని క్లాసు రూములోకి అడుగు పేట్టాను.